De warme zon tegemoet!

Bon dia!

Zittend op mijn bed, bedekt met koude washandjes, begin ik met plezier het schrijven van mijn eerste blog. Bij het schrijven van deze blogs, schrijf ik mijn belevenissen, ik kan hierbij niet 100% verzekeren dat de verhalen geheel foutloos geschreven zullen zijn. Nu dat gezegd te hebben, begin ik daadwerkelijk aan mijn eerste blog. Ik ben nu namelijk net twee dagen op Aruba en heb al van alles meegemaakt. Laat ik bij het begin beginnen.

Zondag 1 februari vertrok ik samen met vier andere studenten (Denise, Irene, Dirk en Bjorn) naar Aruba toe voor drie maanden. Mijn ouders, Esmee en Bart waren mee naar Schiphol om mij uit te zwaaien. Na een flinke knuffelpartij stapte we het vliegtuig in. De vlucht duurde 10, 5 uur. De vlucht ging aardig snel voor mijn gevoel. Dit kwam waarschijnlijk vooral door het personeel van het vliegtuig. Zij kwamen iedere keer langs met drinken, maaltijden, snacks en ga zo maar door. Volgens mij kwam ik twee kilo zwaarder het vliegtuig uit.
Toen we eenmaal geland waren, kwam het spannende: de douane. Vooral voor twee van ons vijven was het even spannend, maar het is allemaal goed gegaan.

Buiten stonden er kennissen van Irene te wachten. Zij hadden een ontzettende bak van een auto bij zich! Ideaal! We hebben toen direct mogen ervaren wat de rijstijl in Aruba is. “Rij gewoon zoals jezelf wilt”. Aaah okee, vandaar dat we nu op de linker rijstrook rijden en net nog op de rechter.

De kennissen van Irene waren heel gastvrij. We mochten hun huis zien. Het huis heeft geen normale ramen, maar het is een soort luxaflex van glas. Logisch ook, want het is hier heerlijk warm met een fijne passaatwind. Na het bekijken van hun huis zijn we doorgegaan naar een supermarkt. Hier kregen we meteen de stempel ‘toerist’ op ons hoofd geplakt. Dit bleek wel toen ik moest afrekenen. Er klopte namelijk weinig van de prijs en vooral dankzij de kennis van Irene heeft hij de prijs opnieuw berekend en kreeg ik mijn teveel gegeven Arubaanse guldens terug.

Uiteindelijk kwamen we ’s avonds rond 9 uur aan bij Perle D’or. Het zwembad en de bar zien er erg mooi uit. Aan mijn kamer moest ik eerst wel wennen. Ik heb heel wat ruimte moeten inleveren als ik mijn kamer van thuis en hier vergelijk. Maar alles zit erop en eraan. Nou jaa, behalve de koelkast, die was er nog niet. Na het neerzetten van onze koffers in de kamers, zijn we wat gaan eten. Hieruit bleek dat we echt in Aruba waren. De service gaat ook op zijn Arubaans: rustig maar aan. Na het eten is iedereen vrij snel naar bed gegaan. Wat uren slapen, aangezien het tijdsverschil 5 uur is en het voor ons al midden in de nacht was: Jetlag!! De eerste nacht werd ik om drie uur klaarwakker. Ik moet zeggen dat het steeds beter gaat.

Gisteren hebben we allemaal een auto gehuurd. De jongens samen één auto en wij met ons drieën één. We werden opgehaald door het autobedrijf en deze man vertelde ons van alles over het rijgedrag op Aruba. Toen we vroegen hoe het zat met de maximale snelheid hier op Aruba? “Dat ligt aan de auto”. Hoe bedoelt u, dat ligt aan de auto? “Het ligt eraan hoe hard een auto kan rijden. Niet iedere auto kan even hard.” Aha! Autocoureurs dus!

Autocoureurs of niet, wij hebben een fijn, leuk en goed uitziend autootje. Helemaal als je het gaat vergelijken met de jongens. Zij hebben me een oud ding. De auto mag niet op slot en hun raam kan niet dicht haha. Maar goed, het huren van de auto ging snel. Daarna zijn we naar een supermarkt gegaan. Echt dozen vol boodschappen gedaan. Deze supermarkt leek op de Jumbo. Het had zelfs Jumbo producten! Vertrouwd gevoel dus.
Toen we weg wilden rijden op de parkeerplaats, dacht Denise even dat we nog bij de Jumbo in Nederland waren. Ze wou via het parkeervak voor haar van de parkeerplaats afrijden, maar toen ze dat probeerde, zagen we na een paar keer proberen dat er een klein stoepje voor zat. De Arubanen in de auto naast ons stonden smakelijk te lachen. Net als wijzelf.

Maar toen kwam het: De weg terugvinden naar Perle D’or. Laat ik het vooral kort houden: We zijn een uur onderweg geweest, hebben verschillende mensen gevraagd (waarbij sommige alleen spaans of een bitje english of een bitje niderlands konden), 10 keer de andere kant op zijn gereden en we zijn 5 keer langs dezelfde rotonde en straat gereden. Achteraf blijkt dat er een hele simpele weg is om terug te komen. Je bent dan binnen 5 minuten weer terug bij Perle D’or. Woeps!!! Ach ja, laten we het zo zien: we hebben de veel wegen van Aruba ontdekt.

Waar ik trouwens geen rekening mee had gehouden was dat de zon hier écht fel is. Ik had me ingesmeerd met de hoogste factor, maar dat bleek toch niet genoeg te zijn. Zoals veel mensen al dachten dat er zou gebeuren: ik ben verbrand. Nou ja, aftersunnen en afkoelen met koude washandjes dan maar.

Gisteravond zijn we naar Oranjestad gereden met ons vijven. De jongens wisten de weg. Ik ben gaan rijden, voor het eerst in Aruba. Het is gewoon met de stroom meerijden, aangezien onze snelheidsmeter het niet doet.
We hebben heerlijk gegeten en daarna zijn we naar het casino gegaan. De jongens hebben voor een paar dollar gespeeld, waardoor wij allemaal gratis wat te drinken kregen. Ideaal!
Later zijn we teruggegaan naar Perle D’or. Irene en ik zijn nog naar een barretje hier geweest. Je leert hier heel snel nieuwe mensen kennen. Veel studenten zijn alleen hier en iedereen is dus wel in voor een praatje.

De eerste indrukken van het eiland zijn gemaakt en ik heb echt zin in deze drie maanden! De zee heb ik nog niet gezien, maar daar gaat vandaag verandering in komen. De lucht is namelijk weer eens helderblauw en dat betekent: GENIETEN!! (én smeren).

Ayo!